Het begon tijdens haar vlucht naar Bali waar ze plots de ondertiteling van een film niet meer duidelijk kon lezen. Geleidelijk aan ging haar zicht steeds meer achteruit en geen enkele arts kon haar vertellen wat er precies aan de hand was.

Jildou doet haar verhaal in vrouwentijdschrift Marie Claire. Hierin vertelt de jonge vrouw hoe ze zich eerst van geen kwaad bewust was, tot ze weer thuis kwam na haar vakantie in Bali.

Vermoeidheid

Door haar drukke leven, dacht ze meteen dat haar verslechterde zicht te wijten was aan vermoeidheid.
Jildou: “Ik was net een half jaar fulltime aan het werk als inkoper bij een verzekerings- en pensioenuitvoerder. Dik veertig uur per week spendeerde ik op kantoor en daarnaast werkte ik thuis nog extra, als ondersteuning voor het sluiten van deals. Ook schreef ik aan mijn afstudeerscriptie voor de Hogere Hotelschool. Mijn vriendin en ik waren net verhuisd dan was er nog mijn skatesport roller derby. Het was superdruk.”

“Ook al viel ik elf keer en kon ik de reusachtige tekst op de billboards niet meer lezen, ik maakte me nog niet al te veel zorgen”

Jildou

“Omdat mijn zicht alleen meer verslechterde, ging ik in Bali naar de dokter. Zij dacht dat het om een ontsteking van de oogzenuw ging en schreef me een heel lage dosis prednison voor, wat een beetje hielp. Verder raadde ze me aan om thuis naar de dokter te gaan, dus besloot ik om eerst van mijn vakantie te proberen genieten. Ook al viel ik elf keer en kon ik de reusachtige tekst op de billboards niet meer lezen, ik maakte me nog niet al te veel zorgen,” vertelt de vrouw.

Oorzaak onbekend

Terug thuis in Nederland, stapte de vrouw meteen naar de dokter, waarna ze talloze onderzoeken moest ondergaan. Geen enkele arts kon haar vertellen wat de oorzaak van de klachten was en uiteindelijk moest het op universitair niveau worden onderzocht. Hoewel de vrouw vrij kalm en zorgeloos met de situatie omging, drong het tijdens die tests in het universitair medisch centrum tot haar door dat er wel eens iets ernstigs mis kon zijn.

“Mijn rechteroog bleek onherstelbaar beschadigd te zijn”

Jildou

Jildou: “Ook in het universitair medisch centrum kwamen de artsen niet veel verder met een diagnose, maar ze zagen wel dat mijn rechteroog onherstelbaar beschadigd was. Diverse infusen met de maximale dosis prednison verbeterden mijn zicht een beetje. In mijn linkeroog kreeg ik injecties met een ontstekingsremmer om de klachten en het groeien van adertjes die er niet horen, niet te verergeren.”

Job kwijt

Haar veeleisende job werd onmogelijk met haar verslechterde zicht, waardoor Jildou al binnen de twee weken moest stoppen met haar werk. “Het was zuur om mijn laptop te moeten inleveren en mijn laatste project te moeten afronden met een mindere kwaliteit dan ik gewend was”, vertelt ze. Toch was haar job het minste van haar zorgen: “Ik had genoeg aan mijn hoofd en moest mijn weg vinden in een compleet nieuwe situatie.”

Dertig procent zicht

“Mijn zicht is nu dertig procent. Heel grote letters kan ik lezen, maar het is alsof ik door een cameralens kijk die vol druppels zit. De druppels zijn de wazige plekken waaruit het centrale gedeelte van mijn zicht bestaat. Het lijkt een beetje alsof ik blijf hangen bij het scherpstellen, zoals een camera doet. Verder zie ik weinig diepte en heb ik moeite met het inschatten van afstanden,” aldus Jildou.

“Deze week ben ik nog flink onderuitgegaan vanwege het missen van een opstapje”

Jildou

“Af en toe heb ik ook ongelukjes. Een litteken op mijn arm herinnert me aan een aanvaring met de oven en ook strijken was in het begin geen succes. Vermoeidheid dwingt me om goed na te denken over wat ik wanneer doe. Omdat ik nu ook overgevoelig ben voor fel licht, draag ik altijd een speciale bril. Mijn zusjes hebben deze helpen uitzoeken omdat ik zelf niet kon zien hoe hij stond. Het afgelopen jaar ben ik veel gestruikeld en gevallen. Ik moet extra op mijn hoede zijn en veel bewuster lopen. Goed mijn voeten optillen en mijn hoofd erbij houden. Deze week ben ik nog flink onderuitgegaan vanwege het missen van een opstapje.”

Revalidatietraject

Om beter met slechtziendheid om te gaan, doorloopt de 25-jarige nu een revalidatietraject bij Visio Het Loo Erf in Apeldoorn. “Ik zit vier dagen per week intern en volg verschillende trainingen. Mijn vriendin had er aanvankelijk wat moeite mee dat ik een groot deel van de week aan de andere kant van het land zou zitten. Maar het is heel goed voor me. Van een leven met tachtig uur werk, studie en sport per week naar niks doen, is een ontzettende omschakeling. Daarom ben ik gaan revalideren”, legt ze uit.

“In de maanden dat ik hier nu zit, heb ik al braille leren lezen, lessen gehad in mobiliteit, muziek en handvaardigheid en ik volg ook ergotherapie”

Jildou

En dat gaat haar goed af. Jildou: “In de maanden dat ik hier nu zit, heb ik al braille leren lezen, lessen gehad in mobiliteit, muziek en handvaardigheid en ik volg ook ergotherapie.”
Een psycholoog helpt haar bij het verwerken van het onverwachte voorval. Ook is een deel van de trainingen erop gericht om bij dagelijkse handelingen terug te kunnen vallen op andere zintuigen. “Bij het koken zou ik nog wel iets kunnen zien, maar het is vaak beter om je zicht niet te gebruiken. Slecht zien vereist ook een ander gebruik van je computer. Een muis gebruik ik niet meer, wel toetscombinaties. En ik heb spraaksoftware”, zegt ze.

Positief ondanks visuele beperking

Ondanks de plotselinge visuele beperking waar ze nu mee kampt, blijft Jildou verrassend positief: “Er is veel meer mogelijk dan ik ooit had gedacht. Zo dacht ik dat ik nooit meer ingewikkelde Excel-sheets zou kunnen maken, maar dat gaat me met sneltoetsen prima af. Hoe beperkt je bent, ligt aan de mate waarin je dat toestaat. Ik merk dat, na een periode waarin ik me wat terugtrok, nu mijn ambities weer boven komen. Ik weet nog niet wat de toekomst me gaat brengen, maar ik heb er wel vertrouwen in. Het komt goed.”

Bron: marieclaire.nl